Begin mei zat er ergens in mijn territorium een woudaapje te roepen. Langdurig zoals mannetjes dat doen als ze vrouwtjes lokken. Net of je een hond zachtjes hoort blaffenwroem wroem. Ze zitten diep in het riet je ziet ze zelden. Soms stoppen ze even en dan weet je dat ze zich klauterend als een aap door de rietkragen verplaatsen. En dan weer wroem. Pas als er een vrouwtje is en later jongen maken ze balts- en voedselvluchten. En krijg je meer kans deze heel kleine reigers zo groot als een meerkoet te bewonderen. Vogeldagboek drieentwintig mei twintig veertien.